Deel 1: Een doos vol verleden en de pijn van vergeten verhalen.
Vorige week ontving ik tijdens een bestuursvergadering van het 4/5 mei comité Wageningen 45 deze twee bijzondere speldjes. Een eerbetoon voor een presentatie die ik aan dit comité had gegeven over mijn familiegeschiedenis tijdens de Tweede Wereldoorlog. Deze presentatie gaf ik niet zomaar; het was het resultaat van een jarenlange zoektocht die begon met een onverwachte vondst in 1996.
In dat jaar vond ik tijdens de verhuizing van mijn moeder een oude doos op zolder met papieren van mijn vader, die in 1980 overleed. Tussen stapels oude giroreçuutjes lagen allerlei documenten die hij zijn hele leven had bewaard en waar niemand van de familie iets van wist: Diploma’s, contracten, rapporten, en zelfs een oproep voor de Arbeidseinsatz uit 1943 in Duitsland, waar mijn vader werd gedwongen te werken. Het greep mij bij de keel.
Hij moest daar leven met vreemden, zich aanpassen aan een vijandige omgeving, en leerde daar – niet uit keuze, maar uit noodzaak – zijn kameraden te respecteren en waarderen om te overleven. Deze documenten verdwenen eerst jarenlang ongezien in een verhuisdoos, tot een ontmoeting vorig jaar me ertoe aanzette de papieren opnieuw te bekijken. Wat ik ontdekte, raakte me diep en gaf me nieuwe inzichten over de kracht van respect en verbinding.
Morgen vertel ik meer over die zoektocht en waarom het verleden ons belangrijke lessen leert voor de toekomst, zeker nu in deze tijd van polarisatie. Het heeft mij nog meer geïnspireerd om, zowel privé als in mijn werk, te werken aan een cultuur van respect en verbinding.
Deel 2: Een reis naar het verleden: Ontdekkingen die mij nog steeds raken
Vorig jaar april 2023 ontmoette ik tijdens de Open Joodse Huizendagen Bob, de voorzitter van het 4 en 5 mei comité (Wageningen 45) tegenover de rooms-katholieke kerk in Wageningen. Deze plek bracht veel herinneringen terug – het was dezelfde route waarlangs we reden toen wij in 1980 afscheid namen van mijn vader die onverwacht op 58-jarige leeftijd overleed. Bob zag wat het met me deed, en dat moment zette iets in gang: ik besloot eindelijk de oude papieren van mijn vader te ordenen en onze familiegeschiedenis te onderzoeken.
Wat ik vond, voelde alsof ik zijn pijn opnieuw beleefde en viel van de een in de andere verbazing. Mijn vader werd onder dwang naar Duitsland gestuurd, waar hij werd gedwongen te werken en te overleven. Hij moest vertrouwen op zijn medearbeiders, ook al kenden ze elkaar nauwelijks, en deelden ze elkaars achtergrond of overtuigingen niet. In een omgeving vol wantrouwen en gevaar leerde hij zijn kameraden waarderen, niet uit genegenheid, maar uit overlevingsdrang.
Iets wat heden ten dage steeds meer weer de kop op steekt. Elkaar niet vertrouwen vanwege achtergrond of overtuigingen, in plaats van elkaar te waarderen wie je bent. Dat jaar dook ik het archief van Wageningen in en reisde zelfs naar Rostock en Schwerin (beiden voormalig Oost Duitsland) , waar mijn vader tewerk gesteld was.
Elke ontdekking bracht me dichter bij mijn vader en mijn voorouders. Zo ontdekte ik tijdens mijn zoektocht dat mijn grootouders in 1937 op Beekstraat 9 in Wageningen woonden, maar vlak voor de oorlog waren verhuisd naar Julianastraat 163, slechts 80 meter verderop. Juist op hun oude adres, Beekstraat 9, viel later in 1943 een bom die 28 slachtoffers maakte.
Deze verhuizing, een ogenschijnlijk klein detail, betekende uiteindelijk dat ik hier ben. Het verleden maakte me bewust van de diepe betekenis van iedere keuze en hoe cruciaal respect en vertrouwen waren om te overleven. Morgen deel ik hoe ik dit inzicht meer wil toepassen in mijn werk en privé om mensen in onze tijd dichter bij elkaar te brengen en hoe belangrijk dat is om de problemen van vandaag de dag aan te kunnen.
Deel 3: De oplossing voor verbinding: Respect en waardering in ons werk en leven
Deze zoektocht naar mijn familiegeschiedenis bracht me dichter bij mijn vader dan ik ooit mogelijk achtte. Tegen het einde van de oorlog, bang voor de Russen!!, vluchtte hij uit Duitsland door een legertruck te jatten, een verhaal dat hij nooit vanuit zichzelf heeft gedeeld. De oorlog werd doodgezwegen, zoals door velen en ook door hem. Zijn hele leven was een les in respect en waardering – een les die hem tijdens de oorlog werd opgedrongen om te kunnen overleven. Hij moest op zijn kameraden vertrouwen en zij op hem, ongeacht hun verschillen. En dat is gelukt, anders hadden ze Nederland nooit bereikt. Respect was geen luxe, maar noodzaak.
Het meest dierbare dat hij mij als kind leerde, was respect en waardering, ook al wist ik toen op jonge leeftijd nog niet precies wat dat betekende. Nu wel! Zonder die basis is er geen vertrouwen, en zonder vertrouwen kunnen we niet samenwerken en bouwen. De Tweede Wereldoorlog laat zien waar wantrouwen toe leidt. Vandaag is dat respect weer ver te zoeken. We oordelen snel over elkaar en klagen veel, zonder stil te staan bij wat de ander werkelijk meemaakt en er zelf iets aan te doen.
In mijn werk probeer ik die oude les van mijn vader steeds meer toe te passen. Daarom wil ik werken aan een cultuur waarin iedereen gewaardeerd wordt om wie hij of zij is, maar dat wil niet zeggen dat we het altijd met elkaar eens “moeten” zijn. Dat kan ook niet. Iedereen heeft zo zijn eigen werkelijkheid vanuit zijn talenten, expertises en ervaringen. Laten we daarom niet wachten op de politiek, maar zelf het initiatief nemen – binnen bedrijven, verenigingen en gemeenschappen. Door respect en waardering als fundament te nemen, kunnen we samen verder komen en polarisatie doorbreken.
In een wereld waar oordelen en verdeeldheid de boventoon voeren, geloof ik dat we door actie van onderaf – in onze bedrijven, verenigingen en gemeenschappen – een cultuur kunnen creëren die gebaseerd is op vertrouwen en waardering. Het is de enige manier om een samenleving te bouwen waarin we samen verder kunnen. Een samenleving waarin harmonie en respect centraal staan, zonder verdeeldheid en oorlog. Wie doet mee om deze verandering samen te realiseren. Ik ben op zoek naar gelijkgestemden die samen met mij dit aandurven en aan willen sluiten bij de ProjectPiloot.
Neem contact met mij op of plan een kennismakingsgesprek in.
Deel 4: Een project voor de toekomst: Samenwerken voor verbetering en verbinding
Mijn zoektocht naar verbinding en respect bracht me op het idee om een aantal jaren terug ProjectPiloot op te zetten, gebaseerd op dezelfde waarden die mijn vader heeft geleerd en mij heeft meegegeven. Alleen had ik dat toen nog niet door en was meer bezig met HOE ik iets deed in plaats van WAAROM! Een grote valkuil waar heel veel mensen in trappen. Denk aan de klimaat crises en het asielbeleid
Het gaat er met name om WAAROM we iets doen en WAT we willen bereiken. En in mijn beleving is dat evenwicht, zonder extremen. De geschiedenis heeft geleerd dat dit nooit stand houd. Bij de ProjectPiloot staat het creëren van een cultuur van vertrouwen en waardering centraal. Dit willen we niet alleen doen om betere resultaten te behalen, maar ook om een werkplek te creëren waarin iedereen zich gehoord voelt, betrokken is en zijn of haar talenten optimaal kan benutten.
Het is een andere mindset waar mensen nog geregeld argwanend tegen aan kijken. Begrijpelijk, maar deze filosofie en aanpak heeft al vele vruchten afgeworpen. De ProjectPiloot biedt een platform voor samenwerking waarin we elkaar echt leren kennen en begrijpen, net zoals mijn vader dat noodgedwongen deed tijdens zijn tijd in Duitsland.
In een tijd vol verdeeldheid en haast, probeer ik hiermee een tegenwicht te bieden – een werkomgeving waarin respect en samenwerking de basis vormen en waarin ieders inbreng wordt gewaardeerd. Hoe we iets doen, dat komt pas veel later. Daarom zoek ik mensen die, net als ik, geloven in het belang van een cultuur waarin respect en waardering centraal staan.
Mensen die willen bijdragen aan het verbeteren van werkprocessen en bedrijfsvoering door daadkracht en betrokkenheid te combineren. Samen willen we een omgeving creëren waarin leiders meer grip en inzicht hebben, en medewerkers een sterker draagvlak ervaren en met meer rust kunnen werken. Ben je iemand die zich wil inzetten voor deze cultuur van respect, verbinding en samenwerking?
Wil je meedoen met deze ProjectPiloot, waarin we gezamenlijk streven naar een betere werkomgeving en een harmonieuze samenleving? Dan hoor ik graag van je.
Laten we samen bouwen aan een toekomst waarin iedereen zich gewaardeerd voelt en we onze samenleving sterker maken door vanuit vertrouwen en waardering te handelen. Neem gerust contact met me op of plan een kennismakingsgesprek in via de website ProjectPiloot.nl om te bespreken hoe jouw unieke expertise en ervaring hieraan kunnen bijdragen.
